Vandaag is er ijshaar aangetroffen bij de ijsbaan. We kregen de foto’s doorgestuurd van Walter van Dijk met het verzoek om te laten zien.
Stel je voor: een koude ochtend zoals vandaag, de lucht net onder het vriespunt. In het stille bos langs de ijsbaan van Delden, waar oude loofbomen staan, gebeurt er iets magisch op het dode, natte hout. Daar, op het binnenste van deze bomen, ontstaat iets bijzonders: ijshaar. Ook wel bekend als haarijs of sneeuwbaard.
Het begint allemaal met schimmels die leven in het hout. Terwijl deze schimmels hun ding doen, produceren ze water. En dat water, dat wordt naar buiten geduwd door kleine gaatjes in het hout. Als dat water de buitenlucht raakt, gebeurt er iets wonderlijks: het bevriest tot een soort wollige, haarachtige structuur.
Nu, hier komt het interessante: ijshaar heeft wat speciale eisen. Het heeft een hoge luchtvochtigheid nodig, zodat het water dat naar buiten wordt geperst niet kan verdampen maar juist kan bevriezen. En zolang die schimmels actief zijn en de omstandigheden precies goed zijn, blijft dit ijshaar groeien.
Zodra je het aanraakt, smelt het als sneeuw voor de zon. Letterlijk! Als het zonlicht erop valt, verdampt het snel en verdwijnt het als bij toverslag. Daarom kun je het vaak vinden in de vroege ochtend of verstopt op schaduwrijke plekken.
IJshaar is echt iets bijzonders, een fragiele schoonheid die even betoverend als vluchtig is.
Foto’s van Walter van Dijk.